چه خیال ها گذر کرد و گذر نکرد خوابی... گذر نکرد خوابی... گذر نکرد.

اگه فرض کنی یه جسم داری و یه روح؛ یا یه خودآگاه داری و یه ناخودآگاه... میتونی خودت رو از زاویه ی مناسب تری با فاصله ای مناسب تر ببینی. با دقت که نگاه کنی متوجه میشی که حتی سرت هم زیر یه باتلاق یاسی رنگ فرو رفت. نای تقلا نداری؛ فقط دست راستته که از سطح باتلاق بیرون و رو به آسمونه. و آسمون ابریه. ابرای خاکستریِ تیره، خاکستریِ متوسط و خاکستریِ روشن. و یه پرنده داره چوبای کوچیکی رو از دورو بر جمع میکنه و میذاره کف دستت. امید داره قبل از اینکه کامل فرو بری بتونه زمستون اون سالو توی دستت با جوجه هاش بگذرونه.

بعد اگه بری زیر باتلاق... می بینی یه فضای شفاف با تم یاسیه. تمام چیزایی که دوسشون داری دورو برتن... حتی آدمایی که دوسشون داری. میبینی... با دست چپت... یه سری هاشون رو بغل کردی. اگه بچرخی دور خودت... میبینی یه سری هاشون رو گره زدی به خودت.

و چشمات بسته ست. و داری لبخند می زنی. و ناخون هات لاک قرمز داره اما زیر چشمات کبوده.

بعد ته نشین میشی کف باتلاق از ناراحتی. " کِی این بلا سرت اومده و حواست نبوده؟ "می چرخه تو سرت. " مگه قرار نبود با چیزای خوب خوشبخت بشی؟ ". اگه فرض کنی ضمیر ناخودآگاه یا روح می تونن گریه کنن... احتمالا در این لحظه گریه میشن چون تنها چیزایی بودن که این مدت می دیدنت؛ تمام و کمال. تقلاها رو مثلا.

حالا بیا روح نباش. بیا ضمیر ناخودآگاه نباش. بیا همدرد و همراه نباش. بیا یه سوم شخص باش... دانای کل باش. چی میبینی؟

یه موجود ترسیده و مچاله... که با نگه داشتن مقدار زیادی وسیله و آدم... داره خودش رو توی یه جور باتلاق بنفش خفه می کنه؛ و چشماشو بسته که نبینه اینو. نبینه... نبینه. و نشنوه.

حالا بازم بیا روح باش. بیا ضمیر ناخودآگاه باش. بیا مسئول باش. برو به زور مژه های جسدت رو از هم باز کن. برو وسایل و آدما رو بکش بیرون از دستش. باز کن گره ها رو از دور گردن و کمر و پاهاش. برو یادش بیار دست و پا بزنه تا خودش رو بکشه بیرون. تا باز نفس بکشه. کمکش کن نفس بکشه. بهش بگو بمون. بهش بگو بجنگ. بهش بگو نفس بکش. تنهاش نذار. خودت رو تنها نذار.